Χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια...

Έτσι συνήθως χάνουμε τά πιό ωραία χρόνια μας, από 'να τίποτα: ένα αύριο πού άργησε ή ένα λυκόφως πού κράτησε πολύ.
Κι όταν ό θεός μοίρασε τόν κόσμο, τά παιδιά πήρανε τίς γωνιές τών δρόμων κι ό διάβολος τίς πιό ωραίες λέξεις...

"Υστερα τό σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι ή νεότητα — δρόμοι λησμονημένοι στό βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς πού άνθιζαν μ' έναν άλλον τρόπο, «νά μέ θυμάσαι» έλεγε τά φθινοπωρινά βράδια μιά κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στά παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι πού λέγεται Μαρία
Κι άλλα πράγματα πού δέν έγιναν ποτέ — όπως συμβαίνει στην πιό αληθινή ζωή μας.