Κι ύστερα εκείνος έφυγε...

Της έκανε ενα σημάδι στό σώμα της, δίπλα στό αριστερό στήθος της, στη βάση του μαστού.
Εκείνη του τό ζήτησε, γιά νά πιστεύει αργότερα πώς πράγματι έγιναν οσα έγιναν μεταξύ τους.

Είχε γιά πρόσκαιρο αποδεικτικό τούτο τό ίχνος του ερωτά τους.

Τό κοίταζε μέρες μετά, σάν μενεξές μπλάβος στην αρχή, πήρε άλλα χρώματα, έγινε αχνή ξεθωριασμένη βιολέτα, καφέ φύλλο φθινοπώρου κι υστέρα σβήστηκε, χάθηκε καί βυθίστηκε στά έγκατα του κορμιού της.

Τό κορμί συντηρεί τίς μνήμες του πιό πιστά άπ' τήν καρδιά.

Δέν είχε ζήσει ποτέ τίποτα ωραιότερο.

Έλεγε, «νά πού γίνεται», «νά πού υπάρχει».

Κι ύστερα εκείνος έφυγε...