"Πάτερ Ημών"

Open publication - Free publishing - More exhibition

Κανείς δεν ξέρει απο μας...

Πότε πότε μας θυμάται το μέλλον

Όσο μακριά κι αν βρίσκεται,

Όλο και κάποιο μήνυμα λαβαίνουμε,

Γραμμένο πάντα βιαστικά

Γιατί διαρκώς αναχωρεί

Για πιο μακριά ακόμα.

Τι να το κάνεις;

Γραπτά που μένουνε αδιάβαστα.

Κανείς δεν ξέρει απο μας

Να διαβάσει τι γράφει το μέλλον.

Παρεκτός κάτι ελάχιστες

Γραμματιζούμενες ελπίδες.

Τρέχα γύρευε.

Έτσι να μ' ακουμπάει η μουσική...

Απ' το παράθυρο του κόσμου θα με δεις

μη με μπερδέψεις όμως με τις ηλιακτίδες...

Έτσι να μ' ακουμπάει η μουσική

στα μέρη που πονάει η νοσταλγία
και να 'ναι ο ίδιος ο σκοπός

που σου ψιθύριζα
καθώς πετούσαμε ψηλά ως την αγάπη.

Πάρε τώρα εσύ αυτόν τον πόνο

που φύλαξα εδώ να μην ξεχάσω

και φτιάξε ποίημα υπέροχο

να υπόσχεται το γυρισμό μου...

Kι εγώ διάττοντας...

Το σώμα σου απόψε κατακτώ διάττοντας που καίγεται

κι εγώ διάττοντας,

βροχούλα και σιωπή

 
 

κι ό,τι δεν μπόρεσα να κάνω μουσική...

Ταξιδιώτης της ίδιας διαδρομής...

Ταξιδιώτης,
της ίδιας διαδρομής.

Παρατηρητής,
των ίδιων σημείων.

Αποχρώσεις και σκιές - όλα εκεί, ανέπαφα.

Κι αυτός να κουβαλά,
τα διαφορετικά του μάτια...

Είναι οι πόθοι μιναρέδες...

Είναι οι πόθοι μιναρέδες στυλωμένοι

Λάμψεις του μουεζίνη στη κορφή τους

Φωτοβολίδες των κραυγών της οικουμένης

Πυγολαμπίδες σε συρτάρια κορασίδων

που κατοικούν σε ακρογιαλιές μέσα σ' επαύλεις

Και τρέχουν με ποδήλατα σε κ'ήπους

΄Αλλες γυμνές άλλες ημίγυμνες κι ' άλλες φορώντας
Φορέματα με φραμπαλάδες και μποτίνια

Που στίλβουν την ημέρα και την νύχτα

΄Οπως τα στήθη τους την ώρα που βουτάνε
Μεσ' στον αφρό της θάλασσας...

Ένα δρεπάνι κοφτερό...

Ίδια παντού θα' ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων

Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων

Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας

Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη

Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι

Φτάνει ν' ανθίσει μόνο

λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη.....

Επαίτες μιας άλλης ζωής...

Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις

Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου

Άπλες προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα

Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θα 'ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;

Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα

Πριν γίνουν ενα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;

Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες

Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο...

Χίλια κομμάτια απ' την αρχή...

Όνειρα που ξεθωριάσατε απ' την βροχή

Όνειρα που γίνατε χίλια κομμάτια απ' την αρχή

Περάσαν άνθρωποι από δω που έκαναν μεγάλα όνειρα,

όπως εσύ κι εγώ και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα,

δίχως να ενοχλούνται απ' τη βροχή...

Γυρεύοντας, όλο γυρεύοντας...

Γυρεύοντας τον έρωτα, γυρεύοντας την άνοιξη,

γυρεύοντας τη γεύση του ψωμιού,

γυρεύοντας την ειρήνη, γυρεύοντας τα χείλη που πλέκουνε τραγούδια

γυρεύοντας την τέλεια μορφή,

γυρεύοντας τον άρτιο λόγο που θα ζωντανέψει τη μορφή

γυρεύοντας, γυρεύοντας,

όλο γυρεύοντας σπαταλήσαμε τη χρυσή νιότη

που έδενε τη ζωή με τ' όνειρο

και τώρα έρμαια της ανάμνησης τινάζουμε τα ντροπιασμένα μας φτερά

και ζητάμε βοήθεια.

Τα δάχτυλά μας αγρυπνούν...

Τα δάχτυλά μας αγρυπνούν απάνου στη σκανδάλη.

Μ' αυτά τα δάχτυλα θα γράψουμε το πιο μεγάλο ποίημα.

Αλήθεια πόσο ειν' όμορφο να ζεις και να ελπίζεις

Τα δακρυσμένα μάτια μας είναι γιομάτα θρίαμβο.

Έλα ρίξε δυο ριπές
Σημάδεψε ίσια στην καρδιά μας

Με τα μυδράλια των στίχων σου
Αδελφέ ποιητή.

Ότι χάνεται απλά και ταπεινά...

Ότι χάνεται απλά και ταπεινά, ότι σβήνει δίχως θόρυβο,

χωρίς να αφήνει ίχνη και κραυγές,

ότι διατηρεί, μέχρι τέλους, την απόκοσμη αξιοπρέπειά του,

καταλαμβάνει μια θέση ανάμεσα στα πολύτιμα · ανάμεσα σ'εκείνα τα ανταλλάξιμα είδη

που δέχεται η τελειότητα κι η αρμονία στις σπάνιες συναλλαγές τους.

Αλήθεια, τι πιο οδυνηρό από το να βλέπεις κάτι να ξεψυχά;

Ακόμη κι ο θάνατος ο ίδιος προκαλεί πόνο λιγότερο...

Εμείς δεν είμαστε ερημωμένοι...

"Εβρεχε...

Ρουφούσαμε τή μυρωδιά της νοτισμένης γης, παρακολουθούσαμε τά φύλλα των δένδρων πού χόρευαν στον αέρα.

Είχε ψύχρα κι αγκάλιασα πιο σφικτά το μπράτσο σου.

Κάπου κάπου προφέραμε λίγες λέξεις κοινές, αποκαλυπτικές μόνο στους δυό μας.
Συνήθως δε μιλάμε στους περιπάτους της βροχής. Μόνο αγκαλιαζόμαστε.

Έμείς δεν είμαστε ερημωμένοι.



Είπες νά γυρίσουμε καλύτερα, το ντύσιμο μου ήταν ελαφρύ.

Τά βήματα μας συνέχιζαν τους δικούς τους ψιθυρισμούς.

Ανάσαινα τή βροχή, ανακατευόταν μέ τή μυρωδιά του κορμιού σου.

Καλύτερα νά γυρίσουμε.

Σταθήκαμε στην άκρη του φθινοπώρου νά ονειρευτούμε έναν άγκαλιαστό χειμώνα.

Σε μαθαίνω μέσα στο καλοκαίρι, στο φθινοπωρινό πέρασμα και στο χειμωνιάτικο κρύο.

Σε μαθαίνω όλες τις μέρες ολοένα και πιο πολύ.

Μαθητεία σ' έναν ανθρώπινο κόσμο, πού μου δίνει τήν αίσθηση πώς ακουμπώ πάνω σ' αυτό πού μαθαίνω, στηρίζομαι πάνω του και γίνομαι αλλιώτικη.

Είναι ή στιγμή πού χάνω ένα μέρος άπό τον κόσμο μου

για ν' απορροφήσω το δικό σου κόσμο.

Αιγαίο ήτανε τα κύματα σου...

Αιγαίο, ήτανε τα κύματα σου,

που μέσα στις θερμές καλοκαιριάτικες νυχτιές

με ανασήκωσαν ψηλά ως τ' αποκοιμισμένο πρόσωπο μου

μέχρι τον αγαλμάτων την κατάρρευση

φιλιά εχέμυθα στο μέτωπο μου,

ως τ' ακροδάχτυλά μου που στη μνήμη τους έφεραν ξαφνικά

τα βλέφαρα των χηρεμένων γυναικών των ναυτικών

και των εικόνων των φθαρμένων τη χρυσομπογιά

ως και στις φλέβες μου που σπάζαν μέσα μου

καθώς το εύθραυστο λεπτόγυαλο μεσ' σε ρωμαϊκό τάφο στην Κεντρική Ασία.

Κι η άρμη μόνο ήταν από σπηλιές υποθαλάσσιες που έσκαψες στα όνειρα μου μέσα

κι από τα πλοία κάτω όπου βούλιαξα βαθιά σαν πάσχιζα με σε να γίνω ένα τον εαυτό μου με αξίωσες

ν' αναγνωρίσω τότε που ένα πρόσωπο στον ύπνο μου απάντησα με τα μεγάλα μάτια τα ορθάνοιχτα, ρουθούνια διεσταλμένα

και γενειάδα σαν το κύμα που σ' έναν άλλον πίστεψα θα πρέπει να ανήκει.

Αυτές Οι Πύλες...

Kάθε φορά που κατασταλάζω σε έναν "παράξενο ελκυστή" της ζωής μου κρυφοκοιτάζω προς τα πίσω, αναζητώντας αυτό το πέταγμα της πεταλούδας που με έφερε ως εδώ.

Aυτό που ανακαλύπτω, τις πιο πολλές φορές, είναι ότι στις ψυχικές μου διαδρομές οι δισταγμοί νικήθηκαν από την έλξη παράξενων πυλών.

Δανείζομαι και μεταθέτω αυθαίρετα την ιδέα του Aριστοτέλη για το "ακίνητο κινούν" σαν προσδιορισμό, για αυτή την δύναμη.

Aυτές οι πύλες εμφανίζονται από το πουθενά και με τραβούν στην κυριολεξία μέσα τους, χωρίς βία χωρίς υποσχέσεις αλλά, με την βεβαιότητα της κίνησης προς...

Aυτές οι πύλες δεν είναι σαν τις άλλες που ξέρουμε που οδηγούν...