Όνειρα που ξεθωριάσατε απ' την βροχή
Περάσαν άνθρωποι από δω που έκαναν μεγάλα όνειρα,
όπως εσύ κι εγώ και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα,
δίχως να ενοχλούνται απ' τη βροχή...
ΑΛΛ' ΕΣΤΙ, ΠΛΗΝ ΣΟΙ. ΣΟΙ ΔΕ ΤΟΥΤ' ΟΥΚ ΕΣΤ' ΕΠΕΙ ΤΥΦΛΟΣ ΤΑ Τ' ΩΤΑ ΤΟΝ ΤΕ ΝΟΥΝ ΤΑ Τ' ΟΜΜΑΤ' ΕΙ.
Περάσαν άνθρωποι από δω που έκαναν μεγάλα όνειρα,
Αλήθεια πόσο ειν' όμορφο να ζεις και να ελπίζεις
Τα δακρυσμένα μάτια μας είναι γιομάτα θρίαμβο.
Έλα ρίξε δυο ριπές
Σημάδεψε ίσια στην καρδιά μας
Με τα μυδράλια των στίχων σου
Αδελφέ ποιητή.
Ακόμη κι ο θάνατος ο ίδιος προκαλεί πόνο λιγότερο...
Κάπου κάπου προφέραμε λίγες λέξεις κοινές, αποκαλυπτικές μόνο στους δυό μας.
Συνήθως δε μιλάμε στους περιπάτους της βροχής. Μόνο αγκαλιαζόμαστε.
Έμείς δεν είμαστε ερημωμένοι.
Είπες νά γυρίσουμε καλύτερα, το ντύσιμο μου ήταν ελαφρύ.
ως τ' ακροδάχτυλά μου που στη μνήμη τους έφεραν ξαφνικά
τα βλέφαρα των χηρεμένων γυναικών των ναυτικών
Κι η άρμη μόνο ήταν από σπηλιές υποθαλάσσιες που έσκαψες στα όνειρα μου μέσα
κι από τα πλοία κάτω όπου βούλιαξα βαθιά σαν πάσχιζα με σε να γίνω ένα τον εαυτό μου με αξίωσες