Ότι χάνεται απλά και ταπεινά...

Ότι χάνεται απλά και ταπεινά, ότι σβήνει δίχως θόρυβο,

χωρίς να αφήνει ίχνη και κραυγές,

ότι διατηρεί, μέχρι τέλους, την απόκοσμη αξιοπρέπειά του,

καταλαμβάνει μια θέση ανάμεσα στα πολύτιμα · ανάμεσα σ'εκείνα τα ανταλλάξιμα είδη

που δέχεται η τελειότητα κι η αρμονία στις σπάνιες συναλλαγές τους.

Αλήθεια, τι πιο οδυνηρό από το να βλέπεις κάτι να ξεψυχά;

Ακόμη κι ο θάνατος ο ίδιος προκαλεί πόνο λιγότερο...

Εμείς δεν είμαστε ερημωμένοι...

"Εβρεχε...

Ρουφούσαμε τή μυρωδιά της νοτισμένης γης, παρακολουθούσαμε τά φύλλα των δένδρων πού χόρευαν στον αέρα.

Είχε ψύχρα κι αγκάλιασα πιο σφικτά το μπράτσο σου.

Κάπου κάπου προφέραμε λίγες λέξεις κοινές, αποκαλυπτικές μόνο στους δυό μας.
Συνήθως δε μιλάμε στους περιπάτους της βροχής. Μόνο αγκαλιαζόμαστε.

Έμείς δεν είμαστε ερημωμένοι.



Είπες νά γυρίσουμε καλύτερα, το ντύσιμο μου ήταν ελαφρύ.

Τά βήματα μας συνέχιζαν τους δικούς τους ψιθυρισμούς.

Ανάσαινα τή βροχή, ανακατευόταν μέ τή μυρωδιά του κορμιού σου.

Καλύτερα νά γυρίσουμε.

Σταθήκαμε στην άκρη του φθινοπώρου νά ονειρευτούμε έναν άγκαλιαστό χειμώνα.

Σε μαθαίνω μέσα στο καλοκαίρι, στο φθινοπωρινό πέρασμα και στο χειμωνιάτικο κρύο.

Σε μαθαίνω όλες τις μέρες ολοένα και πιο πολύ.

Μαθητεία σ' έναν ανθρώπινο κόσμο, πού μου δίνει τήν αίσθηση πώς ακουμπώ πάνω σ' αυτό πού μαθαίνω, στηρίζομαι πάνω του και γίνομαι αλλιώτικη.

Είναι ή στιγμή πού χάνω ένα μέρος άπό τον κόσμο μου

για ν' απορροφήσω το δικό σου κόσμο.

Αιγαίο ήτανε τα κύματα σου...

Αιγαίο, ήτανε τα κύματα σου,

που μέσα στις θερμές καλοκαιριάτικες νυχτιές

με ανασήκωσαν ψηλά ως τ' αποκοιμισμένο πρόσωπο μου

μέχρι τον αγαλμάτων την κατάρρευση

φιλιά εχέμυθα στο μέτωπο μου,

ως τ' ακροδάχτυλά μου που στη μνήμη τους έφεραν ξαφνικά

τα βλέφαρα των χηρεμένων γυναικών των ναυτικών

και των εικόνων των φθαρμένων τη χρυσομπογιά

ως και στις φλέβες μου που σπάζαν μέσα μου

καθώς το εύθραυστο λεπτόγυαλο μεσ' σε ρωμαϊκό τάφο στην Κεντρική Ασία.

Κι η άρμη μόνο ήταν από σπηλιές υποθαλάσσιες που έσκαψες στα όνειρα μου μέσα

κι από τα πλοία κάτω όπου βούλιαξα βαθιά σαν πάσχιζα με σε να γίνω ένα τον εαυτό μου με αξίωσες

ν' αναγνωρίσω τότε που ένα πρόσωπο στον ύπνο μου απάντησα με τα μεγάλα μάτια τα ορθάνοιχτα, ρουθούνια διεσταλμένα

και γενειάδα σαν το κύμα που σ' έναν άλλον πίστεψα θα πρέπει να ανήκει.

Αυτές Οι Πύλες...

Kάθε φορά που κατασταλάζω σε έναν "παράξενο ελκυστή" της ζωής μου κρυφοκοιτάζω προς τα πίσω, αναζητώντας αυτό το πέταγμα της πεταλούδας που με έφερε ως εδώ.

Aυτό που ανακαλύπτω, τις πιο πολλές φορές, είναι ότι στις ψυχικές μου διαδρομές οι δισταγμοί νικήθηκαν από την έλξη παράξενων πυλών.

Δανείζομαι και μεταθέτω αυθαίρετα την ιδέα του Aριστοτέλη για το "ακίνητο κινούν" σαν προσδιορισμό, για αυτή την δύναμη.

Aυτές οι πύλες εμφανίζονται από το πουθενά και με τραβούν στην κυριολεξία μέσα τους, χωρίς βία χωρίς υποσχέσεις αλλά, με την βεβαιότητα της κίνησης προς...

Aυτές οι πύλες δεν είναι σαν τις άλλες που ξέρουμε που οδηγούν...