"Εβρεχε...
Ρουφούσαμε τή μυρωδιά της νοτισμένης γης, παρακολουθούσαμε τά φύλλα των δένδρων πού χόρευαν στον αέρα.
Είχε ψύχρα κι αγκάλιασα πιο σφικτά το μπράτσο σου.
Κάπου κάπου προφέραμε λίγες λέξεις κοινές, αποκαλυπτικές μόνο στους δυό μας.
Συνήθως δε μιλάμε στους περιπάτους της βροχής. Μόνο αγκαλιαζόμαστε.
Έμείς δεν είμαστε ερημωμένοι.
Είπες νά γυρίσουμε καλύτερα, το ντύσιμο μου ήταν ελαφρύ.
Τά βήματα μας συνέχιζαν τους δικούς τους ψιθυρισμούς.
Ανάσαινα τή βροχή, ανακατευόταν μέ τή μυρωδιά του κορμιού σου.
Καλύτερα νά γυρίσουμε.
Σταθήκαμε στην άκρη του φθινοπώρου νά ονειρευτούμε έναν άγκαλιαστό χειμώνα.
Σε μαθαίνω μέσα στο καλοκαίρι, στο φθινοπωρινό πέρασμα και στο χειμωνιάτικο κρύο.
Σε μαθαίνω όλες τις μέρες ολοένα και πιο πολύ.
Μαθητεία σ' έναν ανθρώπινο κόσμο, πού μου δίνει τήν αίσθηση πώς ακουμπώ πάνω σ' αυτό πού μαθαίνω, στηρίζομαι πάνω του και γίνομαι αλλιώτικη.
Είναι ή στιγμή πού χάνω ένα μέρος άπό τον κόσμο μου
για ν' απορροφήσω το δικό σου κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου