Μια βάρκα απλή, μικρή, μοναχική, στα νερά του λιμανιού μας ξεκουράζεται.Με χρώματα τόσο συνηθισμένα είναι ντυμένη,
μα τόσο φωτεινά μοναδική θαρρώ πως είναι.
Παράπονο δεν έχει, κι όνειρα για ταξίδια μακρινά δεν κάνει
Ίσως γιατί μικρή και ταπεινή σαν είναι, ξέρει,
πως σε πελάγη άγνωστα αν βγει, θα κινδυνέψει
κι ίσως πελώρια κύματα την καταπιούν, κι ίσως σε υφάλους ύπουλους, τσακίσει το κορμί της.
Κι όμως δεν είν’ ο φόβος που τη δένει, δεν είναι τεμπελιά, δεν είναι άγνοια.
Είναι της μοναξιάς η γνώση, που μιλάει μες του πελάγου το απέραντο γαλάζιο:
"Όπου και να’ σαι ευτυχία δε θα βρεις, όσα ταξίδια και να κάνεις, ίδια θα ’ναι.
Αν πρώτα μέσα σου δεν ταξιδέψεις δε χαθείς, ταξίδια άλλα στη ζωή σου δε μετράνε".
Αυτή τη βάρκα τη σοφή, τη φωτεινή,
που στο λιμάνι μόνη συλλογιέται, ποιος θα την ταξιδέψει, στης αγάπης το νησί,
μ’ άνεμο ούριο τ’ όνειρο και συντροφιά της το φεγγάρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου