Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Αιγαίο ήτανε τα κύματα σου...

Αιγαίο, ήτανε τα κύματα σου,
που μέσα στις θερμές καλοκαιριάτικες νυχτιές
με ανασήκωσαν ψηλά ως τ' αποκοιμισμένο πρόσωπο μου
μέχρι τον αγαλμάτων την κατάρρευση


φιλιά εχέμυθα στο μέτωπο μου,


ως τ' ακροδάχτυλά μου που στη μνήμη τους έφεραν ξαφνικά

τα βλέφαρα των χηρεμένων γυναικών των ναυτικών

και των εικόνων των φθαρμένων τη χρυσομπογιά
ως και στις φλέβες μου που σπάζαν μέσα μου


καθώς το εύθραυστο λεπτόγυαλο μεσ' σε ρωμαϊκό τάφο στην Κεντρική Ασία.




Κι η άρμη μόνο ήταν από σπηλιές υποθαλάσσιες που έσκαψες στα όνειρα μου μέσα


κι από τα πλοία κάτω όπου βούλιαξα βαθιά σαν πάσχιζα με σε να γίνω ένα τον εαυτό μου με αξίωσες

ν' αναγνωρίσω τότε που ένα πρόσωπο στον ύπνο μου απάντησα με τα μεγάλα μάτια τα ορθάνοιχτα, ρουθούνια διεσταλμένα


και γενειάδα σαν το κύμα που σ' έναν άλλον πίστεψα θα πρέπει να ανήκει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: