Για όσα περιμένω...

Οσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα

στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω

στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη

για όσα περιμένω και δεν πήρα,

για όσα μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας,

για όσα μοιράστηκα απερίσκεπτα

και μένω ξένος και κουρελιάρης τώρα...